Nawiązanie stosunku pracy według prawa czeskiego

Stosunek pracy to więź prawna pomiędzy pracownikiem i pracodawcą, w ramach której obowiązkiem pracownika jest wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy pod jego kierownictwem w wyznaczonym przez niego miejscu oraz czasie. Pracodawca jest zobowiązany do wypłacenia pracownikowi wynagrodzenia. Pracodawca może być osobą fizyczną lub prawną, natomiast pracownik zawsze musi być osobą fizyczną. W Republice Czeskiej umowa o pracę opisywana jest przez kodeks pracy (zákoník práce). Umowa o pracę jest dwustronną czynnością prawną, a powołanie jednostronną. W obu przypadkach wymagana jest jednak zgoda pracodawcy oraz pracownika. Stosunek pracy powstaje w dniu uzgodnionym w umowie o prac.

Postępowanie przed nawiązaniem stosunku pracy

Pracodawca może przed zawarciem umowy o pracę wymagać od pracownika tylko tych informacji, które bezpośrednio związane są z zawarciem umowy o pracę. W tym momencie pracodawca musi również poinformować pracownika o prawach oraz obowiązkach, które związane są z zawarciem umowy o pracę, tak samo z warunkami pracy oraz płacy.

Nawiązanie stosunku pracy przez zawarcie umowy o pracę.

Umowa o pracę musi być zawarta na piśmie w co najmniej dwóch egzemplarzach. Jeden otrzymuje pracownik, a drugi pracodawca. Umowa pracy musi być zawarta najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika. Umowa pracy zawsze musi zawierać:

• rodzaj wykonywanej pracy
• miejsce lub miejsca, w której pracownik wykonuje pracę
• dzień rozpoczęcia pracy

Bez tych trzech uzgodnień stosunek pracy nie może powstać. Jakie inne uzgodnienia pracownik oraz pracodawca ustalą zależy tylko od nich. Do najpopularniejszych należą między innymi:

• sposób wynagradzania
• czas trwania stosunku pracy
• uzgodnienia dotyczące okresu próbnego itd.

Informacje dotyczące wynagrodzenia i sposobu jego wypłaty, terminu płatności oraz miejsca wypłaty nie muszą być zawarte w umowie pracy, muszą one jednak być przekazane pracownikowi w formie pisemnej, przy czym wysokość wynagrodzenia musi być mu przekazana przed rozpoczęciem wykonywania pracy.

Stosunek pracy może być uzgodniony na czas określony lub nieokreślony. Jeżeli w umowie pracy nie jest to specyfikowane, uważa się, że jest on uzgodniony na czas nieokreślony. Maksymalnym czasem trwania stosunku pracy uzgodnionego na czas określony są 3 lata i jego nawiązanie można powtórzyć dwa razy. Stosunek pracy uzgodniony na czas określony może więc trwać maksymalnie 9 lat.

Okres próbny musi być uzgodniony w formie pisemnej oraz najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy. Jeżeli stosunek pracy uzgodniony jest na czas nieokreślony, okres próbny nie może trwać dłużej niż 3 miesiące. W przypadku, że stosunek pracy jest uzgodniony na czas określony, okres próbny nie może trwać dłużej niż połowę uzgodnionego czasu.